Het is weer voorbij...

Geen bekers meer afwassen na elke wedstrijd, geen waterflessen meer bijvullen en serveren, geen deur meer die zachtjes open gaat ’s avonds en mensen die heel stilletjes naar binnensluipen en dan vragen: hoeveel staat het? Het standaard antwoord 2 nul. Wat inhield, een nul aan beide kanten. Slechts zelden werd er in de eerste minuten al gescoord. En ook geen lijdensbankje meer, of ‘sofa de suffrement’. De bank die het dichtst bij de tv stond en waar je op mocht zitten als je team speelde. Er werd heel wat afgestressed op die plek. Meestal zat je er alleen of heel soms met z’n tweeën. Zoals toen Frankrijk speelde, en ook de Verenigde Staten mochten rekenen op wel 2 supporters. Gedurende de weken haakten er steeds meer af. Eerst de Afrikaanse landen, toen Frankrijk en Zwitserland en de Verenigde Staten en wij hielden bijna tot het eind stand, Nederland en Brazilië.
Bij die wedstrijd kwam er niemand meer kijken, alleen wij waren er en twee Amerikaanse meiden. We zaten samen op het bankje, ik zat iets rustiger dan Marcos, dankzij de snelle strafschop voor ons. En natuurlijk was de afloop leuker voor mij dan voor hem. Helaas was het maar een heel klein, heel stil feestje daarna, om de huiselijke vrede te bewaren. En het was ook niet leuk dat Brazilië op deze manier eindigde, ze wilden zo graag weer kampioen worden. Maar wie wil dat nu niet.
De finale was uiteindelijk ontspannener, de collega’s durfden ook weer te komen en we waren bijna eensgezind voor Duitsland. Maar ook nu geen feestje.
Het was een eerste WK ver weg van alles, zonder toeters en bellen en feestjes, een ervaring om mee te maken, maar volgende keer hoop ik meer in de bewoonde wereld te zijn. Ik heb het oranje gevoel gemist en ook de Braziliaanse gekte met al zijn vuurwerk.
Nu weer over tot de orde van de dag en aan het werk.

Groetjes Mariska