Terug in Niakhar

We zijn terug in Niakhar, de plaats waar we in 2011 twee weken geweest zijn met een team van de DTS van Recife. Toen waren we hier met alleen Hadassa die toen net zo oud was als Ruben nu, en nu zijn we hier met zijn vieren! Het is bijzonder om hier even terug te zijn. Het is volgens mij de heetste plek in Senegal, en dat is echt heet!! En we hebben hier ook geen ventilator, dus hoe we dat gaan volhouden weet ik nog niet, het enige wat me moed geeft is dat het twee jaar geleden ook lukte.

Twee jaar geleden heeft Marcos samen met nog iemand uit het team, aan de plaatselijke voetbalclub uniformen gedoneerd. Die hadden ze van iemand gekregen. Het team was er toen al er blij mee en is dat ook nooit vergeten. Dit seizoen gaat het erg goed met ze in de competitie, zo goed zelfs dat ze vrijdag de finale gaan spelen. En als ze dat winnen gaan ze door naar een regionale competitie, als ik het allemaal goed begrepen heb. Op de een of andere manier hebben ze gehoord dat Marcos weer in Senegal was, en nu hebben ze hem uitgenodigd om hun te trainen voor de finale en daarna. Dat vond Marcos wel een hele eer en ook erg leuk, dus daarom zijn we nu hier. We gaan de hitte en andere ontberingen doorstaan, gebrek aan comfort enzo, en hopen dat ze vrijdag gaan winnen. En dan hopen we zaterdag weer naar huis te gaan.

Er is hier in Niakhar een basis van JmeO, waar alleen nog maar een echtpaar werkt, en nog één staflid. Ze werken ontzettend hard en hebben veel contact met de plaatselijke kerken hier en doen heel veel aan evangelisatie. Het vrijgezelle staflid dat hier werkt gaat een school beginnen hier op de basis en heeft het afgelopen jaar in zijn eentje een opvang voor kinderen gedraaid. Waar elke dag wel 60 kids kwamen. Er is hier een groot personeelsgebrek. Maar de bevolking hier, de Serrer stam, is wel heel open voor het goede nieuws. Het staflid hier heeft ook goede contacten met deze voetbalclub en mag daar ook over de Bijbel en Jezus vertellen. Dat is wel bijzonder in dit land. In het gebied waar wij wonen, bij de kust woont de Wolofstam, die zijn veel geslotener en moeilijker te bereiken. De oogst is groot maar waar zijn de arbeiders?

Hier in het huisje op de basis waar we nu zijn is geen internet. Heel vervelend maar ook handig want nu kan ik eindelijk weer es wat langer schrijven. Ga nu proberen of het lukt om in deze oven hier te slapen en dan hoop ik morgen ergens internet te vinden zodat ik dit bericht ook kan plaatsen,

Groeten, Marcos en Mariska